Film Tony'ego Gilroya to teoretycznie dramat prawniczy. Jest nieuczciwa firma, która chce się wykpić ugodą, jest lwica tej firmy, krwawa i bezwzględna, jest szalony prawnik, który przejrzał na oczy i jest Michael Clayton, który musi wybrać właściwą drogę. Jednak świetnie napisany i zmontowany film, a na dodatek wspaniale nakręcony przez Roberta Elswita, sprawia wrażenie bardziej kina egzystencjalnego, dla którego fabuła jest jedynie punktem wyjścia do rozważań o kondycji współczesnego świata, o dewastującej sile miasta i niszczejącej wsi. Szczypta dobra i umiejętność odczytania reguł, którym ten świat się rządzi jest daleko niewystarczająca, żeby coś zmienić.
Film robi wrażenie przede wszystkim dlatego, że, chociaż opowiada całkiem realiatyczną fabułę, dodaje do wszystkiego szczyptę oniryzmu, ale widz wcale nie ma wrażenia, że to sen, jeśli już to cała rzeczywistość ma znamiona koszmaru sennego.
"Michael Clayton" to kino z górnej półki właśnie dzięki temu naddatkowi do fabuły.
Nieco więcej rozważań na temat filmu zamieściłem tutaj: http://wizualnia.blogspot.com/2016/12/bez-gebi-ostrosci-michael-clayton.html