Gdy solidnemu hollywoodzkiemu rzemieślnikowi przestaje wystarczać pisanie scenariuszy, a przychodzi chętka, żeby zostać także reżyserem oraz na dodatek artystą, skutki bywają nienadzwyczajne. Tak było w przypadku „Teorii chaosu” z 2005 roku (scenariusz i reżyseria Tony Gigli) gdzie potencjalnie ciekawa historia nietypowego napadu na bank została rozmyta w mętnej narracji, pseudoartystycznych ujęciach i mnóstwie szczegółów (nazwiska, pseudonimy, zdarzenia) pojawiających się w dialogach. Nie inaczej jest w przypadku „Michaela Claytona”. Dość prosta historia o korporacji uciszającej nieposłusznych prawników została pokazana tak, że długimi momentami „nie wiadomo o co chodzi” i pozostaje tylko mieć nadzieję, że poszczególne wątki zostaną wyjaśnione i domknięte.

Nie lubię takiego kina. Jeśli będę miał ochotę na poetyckie ujęcia i tajemnicze niedopowiedzenia, to po raz kolejny obejrzę „Siódmą pieczęć” Bergmana. A kiedy sięgam po thriller, to oczekuję sprawnej, klarownej narracji.